NAJLEPSZE CZY ULUBIONE KOMEDIE (Angielsko języcze w każdym razie)

Oto lista moich ulubionych Angielskojęzycznych (angielskie bądź amerykańskie), a dokładniej tych na których zawsze najbardziej zwijam się ze śmiechu. Jaki sens robić takie listy? A bo jak nie widzieliście którejś to może was zaintryguje, zobaczycie i będziecie mi tak wdzięczni, że oddacie mi wszystkie swoje pieniądze... albo przynajmniej poślecie serdeczny uśmiech.
Zresztą nie marnujmy więcej czasu...

10. „Cannibal! The Musical” (Trey Parker)
Ze wszystkich rzeczy które twórcy South Parku zrobili... Najlepszy był South Park. Ale ten film ten film to takie ich drugie najlepsze. Oto wzięli prawdziwą, pełną tragedii historię Alfreda Packera – poszukiwacza złota skazanego na powieszenia za kani balizm na swoich kompanach - i zrobili z niej wesołkowaty musical – aby coś takie wypaliło trzeba mieć talent! Numery muzyczne są rozkosznie prześmiewcze (z jednej strony ociekają celową infantylnością z drugiej piosenki same w sobie są całkiem fajne i chwytliwe), niski budżet tylko pomaga humorowi (np. wszystkich Indian grają Japończycy) i  film promieniuje faktem, że wszyscy którzy go robili bawili się doskonale.

Cóż można dodać? Shpadoinkle!!!! (dla tych co znają film... choć jedni widzieli i jeszcze nie załapali..)

9.  Clerks (Kevin Smith)
Jak pisałem w mojej rozprawce o Timie Burtonie – nie lubię filmów o szarym życiu, bo rzadko kiedy trafiają mi w gusta. Ten film to jeden z wyjątków... Pogaduszki bohaterów tak przypominają te które miewam z kumplami, że humor jest wręcz swojski.  Znów nie umiem tego wyrazić ale fakt, że wszystko dzieje się w jednym miejscu dodaje wszystkiemu klimatu – niby tylko malutki pawilon sklepów, a jednak tworzy się w nim fajny, unikatowy światek.
Także – z całym szacunkiem do Smitha, to film który zrobił nim nabył pewnego manieryzmu którym nieco razi w swoich późniejszych produkcjach, choć prawdę mówiąc sequel „Clerks 2” także trafił mi w gusta, podobnie jak krótki metraż „The Fllaing Car” (kręcący się wokół tych samych bohaterów) i serial animowany który powstał na podstawie filmu. 

Najlepszy film o „szarym życiu” jaki znam i nigdy nie było tak barwne...

8.  Arszenik i Stare koronki/Arsenic and the old lace (Frank Carpa)
Wiem, że film jest na podstawie sztuki teatralnej itd. ale tylko w ekranowej formie widziałem tę historię i tak ją pokochałem.  Ot, bohater po swoim ślubie udaje się do cioć które są jego najbliższą (prawie jedyną) rodzinną... tylko po to by odkryć, że jako hobby (ze stoickim spokojem) spędzają czas podając herbatę z arszenikiem gościom... i nic nie dodam, bo wszystko doskonale się nakręca coraz bardziej i bardziej.  Humor jest rozkosznie makabryczny... to na swój sposób to taka Rodzinna Addamsów  bez elementów paranormalnych, a ponieważ akcja dzieje się w czasie rzeczywistym i jednym miejscu (no 90% historii w każdym razie) dodaje to wszystkiemu doskonałej dynamiki.

Jeśli macie ochotę popluskać się w czarnym humorze ten film to naprawdę przyjemna kąpiel...

7. Kacza Zupa/Duck Soup (Leo McCarey... i Bracia Marx)
Już rozpisywałem się o tym filmie w innym temacie – wyborna komedia o pewnym nowo obranym dyktatorze, której treść ciężko streścić  - to po prostu seria incydentów które się nakręcają dając upust mrowiu przekomicznych momentów prowadząc do przepełnionego wariactwem klimaksu. Niby jak inne filmy Marksów ale jednocześnie kompletnie inna i unikatowa (nawet Zeppo ma zabawne momenty) Kilka żartów się zestarzało... nie ze względu na ich kontekst, ale choć nowatorskie gdy powstał ten film były później w kółko i w kółko i w kółko powielane. Jednocześnie sporo gagów, które pomimo wieku filmu były zadziwiająco nieprzewidywalne.

Cóż dodać?
„HONK! HONK!” ~ Harpo Marx

6. Meet the Feebles (Peter Jackson)
Kto by przypuszczał, że mój ulubiony film Jacksona to nie ten który ma milionowe efekty specjalne, a jest w całości zrobiony w całości dzięki kukiełek.  Całość jest parodią Muppet Show w której mamy wszystko – od seksu i ćpania, po choroby i intrygi gangsterskie. Nie trzeba być wielkim fanem „Muppet Showu” czy „Ulicy Sezamkowej” by raz dwa załapać język z którego naśmiewają się twórcy. Jest dziwna nutka ponurości w atmosferze która wzbogaca urok tej dobijającej opowieści, a i także w samym wyglądzie tych kukiełek jest coś dziwnie... mhhh... Upiornego?
Film posiada też pewien świetny numer muzyczny (choć przez kliknięciem linka poniżej ostrzegam, że naprawdę zabawny jest dopiero w kontekście całość) :

5. Monthy Python i Św. Grall/ Monthy Python and the Holly Grail (No... Monthy Pythoni)
To komedia którą naprawdę docenia się przy entym oglądaniu, bo jest tak ociekająca absurdalnym humorem, nieprzewidywalnością i popie... porąbanymi momentami, że zaśmiewającemu się człowieku przy seansie ucieka sporo żartów. Nie wiem też jak to określić, ale naprawdę mocne momenty są tam mocne, że zapomina się o tych słabszych, że gdy się ogląda to ponownie widz kompletnie ich nie pamięta dzięki czemu są jeszcze mocniejsze i bardziej zaskakujące. 
Ba! Na DVD jako dodatek są napisy dla ludzik którzy nie lubią tego filmu i przez cały seans w dole idą napisy z Szekspirowskiego „Henryka IV  część 2”.
Wczoraj oglądałem to znowu i znowu śmiałem się z kompletnie innych gagów niż wcześniejszym razem jednocześnie chichotając z tych wcześniejszych. Historia Lancelota to mój ulubiony fragment film, ale hej – nie zapominajmy o najbardziej cytowanej sekwencji :

4.  Być albo nie być/To be or not to be (i Ernst Lubsch i Mel Brooks)
Akcja dzieje się w Polsce w okresie II wojny światowej, jednak nie ma tu mowy o dzielnych Amerykanach czy Anglikach którzy śpieszą nam z pomocą.  Nie, nie. Tu opowieść skupia się na naszych rodakach a konkretnie pewnie trupie aktorskiej, którzy dowiadując się o zdrajcy mającemu przekazać Nazistą pewne ważne informacje na temat ruchu oporu postanawiają wziąć sprawy we własne ręce. Na boku miłość, zdrada i...
... Co ciekawe film posiada remake który – o biały kruku – jest równie dobry jak oryginał. Sceny bezpośrednio wzięte z oryginału raz wypadają równie dobrze, raz słabiej jednak reżyser (Mel Brooks) odwalił kawał dobrej roboty  urozmaicając całość nowymi motywami, dzięki czemu film ogląda się dobrze w obu wersjach.
Strasznie miło zobaczyć film o swoim kraju i rodakach w wykonaniu Amerykanów który pozostawia bardzo miłe uczucie,  a i istnieje też „POLSKA WERSJA” filmu która różni się tylko tym, że dodano jej introdukcję w wykonaniu Kazimierza Rudzika.  Na swój sposób to takie Polskie „Allo’ Allo”...
No  i hej! Jak świetnie zobaczyć scenę Mela Brooksa nawijającego i śpiewającego po Polsku... No prawie :

P.S.
No mogliby się postarać i dać wszystkie napisy na plakatach ect. w Scenach w Polsce... PO POLSKU ale już nie bądźmy wymagający.

3. Żywot Briana/Life of Brain (też Monthy Python)
Ten film trzyma humorystycznie równie silny poziom co powyższy film Pythonów jednak doceniam go nieco bardziej z dwóch powodów :
1. Całość nie jest po prostu absurdalnie zwariowana ale kręci się wokół konkretnej satyry i historii, dzięki czemu jest o wiele silniejsza.
2.  To komedia satyryzująca ŻYCIE JEZUSA która dla mnie jako praktykującego Katolika NIE JEST ani trochę ofensywna!!!!
Będę szczery oglądałem ten film z nastawieniem – pierwszy niesmaczny/ofensywny żart i to wyłączam i nie tylko nie miałem najmniejszego momentu wzdrygnięcia, ale zwijałem się ze śmiechu na każdym gagu. Zrobić film który atakuje Kościół i Biblię może zrobić każdy głupi, ale zrobić film o tej tematyce by nie był ofensywny? TO MOI PAŃSTWO TO PRAWDZIWY GENIUSZ! Filmowi bliżej do pro-religijnego niż anty, a twórcy nie naśmiewa się z Jezusa (on jest pokazany z stuprocentową godnością) tylko satyryzuje jego wyznawców i nadinterpretacje. Ba! Sporo tu żartów aby wyłapać TRZEBA znać Biblię. Zresztą jest tu też mrowie humoru które nie mają z tematyką Nowo Testamentalną nic wspólnego a bardziej satyryzują epokę samą w sobie, a jak w Św. Grallu jest też morze absurdu.
 Rzecz jasna, jak ktoś jest bardziej wrażliwy to zrozumiałe, że pewne momenty będą dla niego ciężkie do przełknięcia, ale cóż rzec? Always Look on the bright side of life...

2.  Płonące Siodła/Blazing Saddles (Mel Brooks)
Ten film chyba nigdy mi się nie znudzi. Całość jest pastiszem Westernów, ale prawda jest taka, że można mieć minimalną wiedzę o tym gatunku i uśmiać się tym filmem do łez. Ot pewien czarnoskóry jegomość zostaje szeryfem w pewnym jakże rasistowsko nastawionym miasteczku... Samo w sobie mogłoby to doprowadzić do mrowia zabawnych incydentów i niezręcznych sytuacji jednak by wszystko podbić każda postać jest tu do bólu przesadna w tym kogo gra : główny bohater jest przesadnie idealny, główny antagonista groteskowo diaboliczny ect.  a ostatnie 15 minut jest tak obłędne, że na samą myśl chce mi się zacząć turlać się ze śmiechu.
To także film który ma scenę gdzie – w jednym ujęciu – koleś policzkuje KONIA i ten wywala się razem z jeźdźcem. Dosyć powiedziane?

1.  Batman…  Ten z lat 60’siątych  ADAMEM WESTEM!!!! (Leslie H. Martinson)
NIE MAM BLADEGO POJĘCIA JAKA BYŁA INTENCJA AUTORÓW TEGO DZIEŁA! Nie wiem czy kręcili to z myślą, że robią prawdziwy film superbohaterski – jak na ówczesne  standardy – czy też mieli 100% pojęcie co takiego tworzą…. Jakiekolwiek intencje dziś film prezentuje się po prostu jako genialny pasisz... i niedawno  zdałem sobie sprawę, że nie jestem wstanie obejrzeć choć pięciu minut tego bez donośnych salw śmiechu.
WSZYSTKO W TYM FILMIE JEST DOBIJAJĄCE W POZYTYWNY SPOSÓB : To jak Adam West poważnie gra swoją rolę mimo głupiutkiego kostiumu, to jak poważnie traktuje go społeczeństwo (Ba! Nie ma w tym świecie dziewczyny która nie leciała by na Robina choć wygląda jeszcze głupiej od Batmana), rozbraja mnie prześmiewcza logika którą operują postacie (np. w pewnym momencie Robin odkrywa, że Catwomen stoi za zbrodnią ponieważ ta miała miejsce na morzu, a morze po angielsku „sea” brzmi jak angielska wymowa litery „C”), co rusz jakieś Bat-gadgety z słynnym BAT-SPREJEM na rekiny na czele i cała masa niezapomnianych momentów jak scena gdzie Batman pędzi z bombą przez miasto dwukrotnie wpadając na (kolejno) – matkę z wózkiem, grupę zakonnic i paradę, aż w końcu  dobiegłszy do portu zdaje sobie sprawę, że w wodzie pluskają się kaczuszki (które ewidentnie są plastikowe z dorobionym „kwa, kwa” z offu) więc dzielnie rusza na drugi koniec miasta...

Istna perełka prześmiewczości, godna pierwszego BAT-miejsca na tej liście..


Pozdrawiam
~Pan Miluś!